Uniwersytet Jagielloński – przez wieki, w czasach rozkwitu i klęsk kraju ostoja nauki, polskości, tradycji i historii narodu, w momencie wybuchu I wojny światowej był politycznie zróżnicowany.

Pośród wykładowców, pracowników administracji i studentów, istniały różne wizje co do przyszłości Polski i działań prowadzących do odzyskania wyczekiwanej niepodległości. Starsza generacja profesorów, wobec zaistniałej sytuacji politycznej zajmowała ostrożne stanowisko, sprzyjając monarchii austro - węgierskiej. Przeciwstawną, narodową formacją, krytyczną wobec Austrii, było pokolenie młodszych wykładowców.

Ta różnorodność poglądów i przekonań prowadząca często do zaciekłych sporów, nie przeszkodziła uniwersytetowi w ważnych chwilach, wszelkimi możliwościami i siłami jednoczyć się w walce i wspieraniu działań zmierzających do najważniejszego celu - wolnego, niepodległego kraju oraz ochrony przed skutkami wojny własnych wykładowców, pracowników i studentów, a także mieszkańców Krakowa. Podczas czterech lat walk uczelnia wielokrotnie przeżywała ciężkie, dramatyczne momenty, dając zawsze dowody zjednoczenia i aktywnej działalności na rzecz kraju oraz uczelni, udzielając możliwej pomocy wszystkim potrzebującym.

Bilans I wojny światowej dla Wszechnicy Jagiellońskiej był tragiczny.

Zginęło wielu studentów i asystentów. Budynki uniwersyteckie uległy dewastacji, braki finansowe były codziennością. Był to jednak okres radości, wielkiego zapału i pracowitości w odzyskanej, wolnej ojczyźnie. Uniwersytet był zawsze ambasadorem sprawy polskiej. Zachował jedność dając dowody niezwykłej mobilizacji. Uratował wielu pracowników i studentów przed śmiercią, ochronił mieszkańców przed epidemiami i biedą, ocalił własne mienie przed grabieżą. W trudnym, powojennym okresie z nowymi wyzwaniami i planami wkraczał w pełen sukcesów okres 20-lecia międzywojennego.